ناتو آماده ضربه زدن می‌شود

27 می 2016 مانور گسترده نیروهای چترباز (Swift Response) و نیروهای زمینی (Saber Strike) ناتو به صورت همزمان آغاز گردید. گستره این مانور سرزمین‌های آلمان، لهستان و کشورهای بالتیک می باشد و یک ماه طول خواهد کشید.
بر اساس برنامه، نیروهای چترباز و نیروهای واکنش سریع آمریکا یک پرواز ده ساعته از روی آتلانتیک خواهند داشت و حتی سوختگیری هوایی نیز انجام خواهند داد و بعد در منطقه‌ای نزدیک شهر تورون لهستان با چتر فرود خواهند آمد. نیروهای چترباز لهستانی و انگلیسی نیز در همین منطقه فرود خواهند آمد. همزمان هنگ هوایی 173 آمریکا که در آلمان مستقر است حمله به شمال لهستان را تمرین خواهد کرد و مانور 26 ژوئن پایان خواهد یافت
13 کشور عضو ناتو در نیروهای زمینی (Saber Strike) حضور دارند که تا 22 ژوئن نیروهایشان را در سرزمین‌های لتونی، لیتوانی و استونی مستقر خواهند کرد. علاوه براین در این مانور حمله نیروهای زرهی و زمینی از آلمان به خاک استونی با طی 2200 کیلومتر با حمایت هوایی آمریکا تمرین خواهد شد.
با توجه به ماهیت این مانور، پنتاگون در حال شبیه سازی وضعیتی است که در آن ابتدا به دشمن فرضی ضربه برق‌آسا وارد و سپس سرزمین های دشمن فرضی اشغال می شود.
دو روز قبل از آغاز این مانور، پارلمان سوئد توافق این کشور با ناتو را تایید کرد، براساس این توافق سوئد به ناتو اجازه می دهد تا نیروهای واکنش سریعش را در خاک این کشور مستقر سازد. این وضعیت از لحاظ حقوقی بدان معناست که سوئد دیگر یک کشور بی طرف نیست.
قبل‌تر نیز در تاریخ 3 می، وزاری خارجه کشورهای اروپای شمالی شامل فنلاند، ایسلند، نروژ و سوئد با انتشار یک بیانیه مشترک تقاضای متوقف‌سازی روسیه در کشورهای بالتیک را مطرح ساخته بودند. به نظر می رسد که برنامه ناتو در حوزه شمال همین جا به پایان می رسد.
همزمان ناتو در حال تقویت خود در محور مرکز می باشد. راه اندازی نهایی سیستم دفاع موشکی در رومانی 12 می 2016 بود. راه اندازی این سیستم در اروپا یک تهدید برای روسیه می باشد. برگزاری مانور و ورود نیروهای زرهی آمریکا به مولداوی در 9 می نیز به صورت سمبلیک تلاش آمریکا بود تا نشان بدهد چه کسی در اروپای شرقی رئیس است.
شکی نیست که در نشست ناتو 8-9 ژوئیه در ورشو، نظامی سازی اروپای شرقی و مرکزی تایید خواهد شد.
19 می، مقدونیه پروتکل ورود به ناتو را امضا کرد. در همان روز وزرای خارجه کشورهای عضو ناتو تاکید کردند که ناتو باید وظیفه خود در قبال حوزه های خارج از مسئولیت خود را نیز افزایش دهد. دبیرکل ناتو تاکید کرد که ناتو نه فقط باید بتواند از نیروهای خود استفاده کند بلکه باید بتواند نیروهای سایر کشورها (کشورهایی که عضو ناتو نیستند) را آموزش دهد، سرزمین های آنها را کنترل نماید و در مقابل گروه های افراطی بایستد. برای مثال به تجربه آموزش افسران عراقی در اردن اشاره شد. در این چارچوب اراائه برخی کمک ها به گرجستان، مولداوی و اکراین نیز مورد توجه قرار گرفت.
تمام این موارد بدان معناست که کشورهای شرق نزدیک می توانند به صورت غیر رسمی و در حالی که عضو رسمی ناتو نیستند؛ بخشی از ناتو باشند. پیش زمینه هایی که در این چارچوب وجود دارند به شرح ذیل می باشد:
 

1- ایده استانبول در خصوص همکاری ناتو با کشورهای حاشیه خلیج فارس شامل بحرین، کویت، قطر و امارات متحده عربی (تمامی این کشورها به غیر از امارات، در بروکسل نمایندگی رسمی دارند).
2- دیالوگ دریای مدیترانه ای ـ نشست همکاری ناتو و 7 دولت خاور نزدیک و آفریقا (الجزایر، مصر، اسرائیل، اردن، موریتانی، مراکش و تونس)

به عبارت دیگر، ناتو غیر از 28 کشور عضو و اسرائیل شامل ده ها کشور عربی و آفریقایی نیز می شود. یادآور می شویم که سال 2011 امارات و قطر نیروهای نظامی خود را برای شرکت در عملیات دفاع یکپارچه (Unified Protector) در اختیار ناتو  قرار دادند و حضور آنها در سرنگونی حکومت لیبی نقش مهمی داشت.
جهانی شدن ناتو ادامه دارد و نیروهای ناتو خود را نه فقط برای شرکت در عملیات نظامی در اروپا بلکه در سایر مناطق نیز آماده می‌کنند.


ترجمه موسی عبداللهی
*مدیر بخش تحقیقات سیاسی ـ اجتماعی انستیتو اقتصاد و قانون؛ سردبیر مجله «ژئوپلیتیک» گروه علوم اجتماعی و روابط خارجی دانشکده جامعه‌شناسی دانشگاه دولتی مسکو، سردبیر سایت geopolitica.ru و رئیس نهاد مرکزی جنبش بین‌المللی اوراسیایی
منبع: سایت «بنیاد فرهنگ استراتژیک»