این دریاچه در ارتفاع ۳۰۱۶ متری از سطح دریا واقع شده و مساحت آن ۲۷۵ کیلومتر مربع است. طول این دریاچه ۲۹ کیلومتر و حداکثر عرض آن ۱۸ کیلومتر می‌باشد.

به دریاچه ‌سان کول ۱۸ نهر که تنها چهار تا از آنها دارای جریان ثابت می‌باشند، سرازیر شده و از آن تنها دریاچه سان کول خارج می‌شود.
آب این دریاچه تمیز و قابل‌آشامیدن است.
در فصل تابستان درجه حرارت آب سان کول بالا رفته و به ۱۱-۱۲ درجه سانتی‌گراد می‌رسد و در شش ماه پاییز و زمستان سطح آن یخ بسته به طوری که ضخامت یخ می‌تواند تا ۱.۵ متر برسد.
در حالی که در فصل زمستان این دریاچه عملا برای جهانگردان غیرقابل‌دسترس است، اما در بهار و تابستان ‌سان کول محل حضور هزاران نفر جهانگرد داخلی و خارجی می‌باشد.
از زمان‌های قدیم دامداران مناطق «کاچکار»، «نارین» و «آتباشی» استان نارین در اواخر بهار و تابستان از مراتع پیرامون این دریاچه استفاده می‌کردند.
در دهه ۷۰ قرن گذشته تا ۵۰۰ هزار رأس دام و عمدتا گوسفند از چراگاه‌های این منطقه بهره می‌جستند
هنوز هم این سنت ادامه داشته و هرچند دامداری از توسعه دوران شوروی برخوردار نیست، اما باز هم چند هزار رأس دام و گوسفند در فصل تابستان به‌ مناطق پیرامون سان کول منتقل می‌شوند. 
دامداران عمدتا با خانواده‌های خود وارد این مراتع شده و چادرهای خود را نصب می‌کنند.
زنان در کنار دامداری به‌ صنایع دستی مشغول شده و محصول هنر خود را به‌ جهانگردان عرضه می‌کنند.
سان کول دومین دریاچه بزرگ قرقیزستان است. تا سال ۱۹۵۹ در این دریاچه ماهی وجود نداشت ولی با تلاش‌های متخصصان، چند نوع ماهی مورد پرورش قرار گرفت که هم‌اکنون سالانه بالای ۱۰۰ تن ماهی صید می‌شود.
در حالی که حتی در چند کیلومتری این دریاچه هیچ درختی به ‌نظر نمی‌رسد ولی باز هم سان کول از نظر وجود گل و گیاه بسیار متنوع می‌باشد.
در ایام بهار و تابستان پرندگان مهاجر به‌ این‌ مکان می‌آیند که متخصصان ۶۶ نوع از آنها را به ‌ثبت رسانده‌اند.
همچنین برخی حیوانات وحشی در این منطقه وجود دارند که برف‌پلنگ، گرگ سرخ و روباه از آن جمله می‌باشند. 


منبع: فارس